visiting hours

Haha dit stukje had ik al 2 weken geleden geschreven maar even vergeten op internet te zetten!!

Afgelopen 3 weken was een aanloop van familie. Bezoek uren in Londen waren weer begonnen. Eerst kwamen Jan en Desmond om voetbal te koekeloeren, dan vraag ik me af wat is het verschil met voetbal in Nederland of voetbal in Londen?? Een bal is een bal. Zal wel aan mijn vrouwelijke brein liggen.
Vervolgens kwam de week daarna Mi haar tante Annemieke en neef Jeroen. Die hebben zich hier wel kostelijk vermaakt. Ik mocht ook heerlijk mee profiteren van hun komst, uiteten sla ik nooit over! Ik ben al bijna part of the van den Bouwhuijsen family, het is allemaal alsof ik die mensen al jaren ken! Zo praat Michele ook tegen me, dat ik dan heel snel in mijn hoofd na moet gaan hoe de familie relatie ook maar weer in elkaar steekt. Met haar tante en neef was onwijs gezellig, veel ge-Starbucksed aangezien Mi en ik alleen maar avonden draaien, maar dat mag de pret niet drukken zeker als je nagaat dat je van koffie alleen maar hyper word. Goed voor de lever.
Toen Annemieke en Jeroen hier waren, was het echt schitterend weer!! Gelukkig was ik ook nog twee daagjes vrij dus heb ik daar vol van genoten. Vroeg uit de veren (dat is voor mij rond een uur of 10), naar de Sainsburry’s, om dan thuis te komen naar een slaperige Mi kijken en te kieren dat ik het briljante idee om te gaan picknicken!! Ik was Mi haar persoonlijke keukenprinsesje, jawel ik heb ook weer een ei gekookt!
Toen hebben we gezellig saampjes in het park ons broodje gegeten, van het zonnetje genoten en vooral mensen lopen te bekritiseren (hoe schrijven we dat??). Errug lachwekkend en gezellig. Helaas moest Miesepies gaan werken en ben ik toen nog ’s avonds met Julie van mijn werk uit eten geweest bij de Ruby Blue. Hele stoere zaak, midden op Leicester Square met een balkon wat over het plein uitkijkt! Kick, stoer, gaaf, wil ik later ook!

Toen kwam Pinkster weekend waar allebei onze ouders op bezoek waren. Het was goed om die ouwetjes weer even te zien. Helaas moest ik er wel bij blijven werken omdat ik moeilijk (eigenlijk gewoon niet) vrij kan krijgen in het weekend. Even 3 dagen geheel brak ontbijt shift lopen, ik bedoel ik ga natuurlijk niet vroeg naar bed als ik eindelijk weer een biertje met vaders kan drinken. Maar na een sloot koffie en drie uur lang niet praten voel ik me best wel weer bij de mensen. Ik had ook Amerikaanse vrienden gemaakt die elke dag speciaal vanwege mij kwamen ontbijten. Altijd lachen en vette tip. Van die mannen die als ze binnen kwamen in korte broek riepen: ‘Jet don’t look at my legs, they are way too sexy for you’ ‘Nou inderdaad ik wordt al jaloers!’. Begint je dag toch goed om 8 uur ’s ochtends. Nou bleek dat mijn Amerikaanse vrienden piloten waren, eentje had zelfs voor de Air Force One gevlogen. Dus de uitnodigingen naar Amerika waren snel aangenomen! Ik werd ook nog even snel op de foto gezet voor het plakboek, misschien hang ik nu wel ergens in de cockpit van een Boeing op 50 kilometer hoogte!
Jet goes all the way up!!
Ik stelde mijn mannen wel teleur toen ik ze vertelde dat ik zondag een avond shift had, vanwege het feit dat mijn ouders in het land waren. Best leuk dat je ouders er zijn maar moeten wij daar onder lijden?? Krijg je van dat soort opmerkingen.
Nu moet ik zeggen dat ik tijdens mijn ontbijt shift ook wel zwaar word verwend hor. Gebakken eitje op een geroosterde bruine boterham met Cheddar kaas of eggs benedicte of een omellette met ham. U vraagt, wij draaien of in dit geval: ik vraag, zij maken. Walter in de back zorgt ervoor dat mijn koffiebekertje altijd vol zit met heerlijke dampende zwarte koffie. Het liefst zou ik een infuus aanleggen voor mijn koffie in de ochtend, god wat leef ik weer gezond! Zonder de koffie ga ik helemaal dood, sta ik te vechten met mezelf om niet in slaap te vallen. Nu hadden we deze week een rete druk ontbijt want er zaten twee grote groepen in het hotel, we hebben heel de week 100 couvert gedraaid voor ontbijt (normaal door de weeks ligt het rond de 40 couvert, kan je nagaan hoe hard ik heb gerend met toast).

Mijn ouders in Londen is ook wel verwennerij, leuke dingen doen en lekker uit eten. Donderdag kwamen ze aan, ik had een ochtend shift en dan moest ik me snel omkleden want dan zouden ze voor de deur staan; Dacht ik! Ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat mijn moeder heeft gezegd dat ze om 2 uur ’s middags moesten vliegen (ze zegt zelf dat ze dat niet zei maar ze heeft het wel gezegd). Toen ik om 4 uur thuis was, ging ik meteen bellen om te kijken waar ze uit spookten. Hup meteen de voicemail, toen ik om 5 uur nog de voicemail had kneep ik hem toch wel een beetje. Of er was wat mis gegaan of mijn moeder was gewoon vergeten haar telefoon weer aan te zetten. Klink raar maar dat komt regelmatig voor, handig zo’n moeder die altijd bereikbaar is! Mijn uncle Johnny daarentegen is ten alle tijde bereikbaar, ik belde hem namelijk toen hij onder de douche stond en dan ook gewoon nog stug opnemen. Leuk zo’n waterval achtergrond muziekje... Hij wist het vluchtnummer van mijn ouders niet maar hij zou wel even naar Astrid bellen. Toen hij terug belde (ik ben bijna altijd bereikbaar), zei hij dat ze pas om 4 uur moesten vliegen en om 2 uur naar het vliegveld zouden gaan. Aha dat verklaard een hoop, ik kwaad want ik zat in de stress omdat mijn moeder foutieve informatie uit haar bubbel had gestuurd. Geweldig! Kan dan ook alleen maar weer mij overkomen...
Net zoals het feit dat ik met Michele de metro neem, dat ik erin spring en zei toch op het laatste moment zegt ‘Nee we nemen de volgende!!’ Ja dan zijn de deuren al dicht... Ik in de metro, zij nog op het perron... Kan ook alleen maar ons overkomen. Gelukkig moeten wij om die dingen zo hard lachen, dat mensen ons bijna willen opnemen in het Londense Delta.
Nou goed, ouders veilig en wel gearriveerd in een broeierig Londen, lekker bij de Griek wezen eten. Michele en ik mochten kiezen, dus dat was makkelijk. Even helemaal bij gebept, gegeten en gedronken.
De volgende dag was het weer omgeslagen van broeierig, naar net-niks weer. Je weet wel niet echt koud, niet echt regen maar wel wind. Papa en mama kwamen me ophalen in het hotel, konden ze dat ook meteen een keertje zien. Ik was bezig in de back office toen mijn collega Lina aankwam huppelen ‘Heeft jou vader een sikje en een oorbel???’. Uh ja want? ‘Hij is best wel handsome’. Lina we praten over mijn vader doe even lekker normaal zeg fucking hell (nationaal stopwoord bij het Marriott)!!
We hadden het briljante idee om met zo’n bootje over de Thames te gaan varen. Was onwijs leuk, dat bootje fungeerd eigenlijk gewoon een beetje als een bus met een hop-on en hop-off principe. Bij The Tower gingen we eraf en dan zouden we terug gaan lopen en langs de Thames wat eten. Nu was de wind wel flink aangerukt in de tussen tijd, dus om dan lekker aan de Thames eten... Nee. We zijn toen lekker bij de Bella Italia op Leicester Square wat gaan eten. Stiekem doe ik mijn vader daar niet echt een plezier mee want hij is niet zo heel erg dol op pasta en zooi. Maar die man heeft zo’n geweldig aanpassings vermogen. Vervolgens nog snel een borrel bij de Blackbird voordat hij dicht gaat en toen ging bij mij ook wel het lampje uit. Zo walgelijk als dan om 4.50 mijn bloody wekker weer afgaat.
Zaterdag was een groot feest, we gingen met Michele en co uit eten op Covent Garden. Ik heb eerst zelf nog wat met mijn ouders gedronken bij de Blackbird, want stel dat je te lang in de regen moet lopen dan is het toch wel fijn dat de Blackbird halverwege zit voor een korte stop. Toen naar Covent Garden, was ook nog wat trouwens. Moeders is altijd heel sociaal naar andere mensen, laat iedereen voor gaan dat soort dingen, je kent het wel. Dat waardeer ik ook erg aan haar maar niet als we op een Londens metro station staan, het is nou niet dat de metro en lift op mijn moeder wachten. Met als gevolg dat mijn vader haar er altijd net op tijd introk. Anders krijg je van die taferelen die ik met Michele heb.
Ik op Covent Garden meteen Michele bellen, dat ging als volgt:
- Mi waar zit je?
- Bij Gerard!
- Waar?
- Huh duh bij Gerard, je weet wel Chez Gerard..
- Aha ja natuurlijk, zit dat links of rechts van het gebouw?
- Ja nee net eromheen...
- Wordt steeds duidelijker hor Michele
- Het zit tegenover de Dirty Martini
- Ooo maar dan weet ik het wel!!
Noem de naam van de dichtsbijzijnde kroeg en ik weet hoe we moeten lopen, stond weer op een goed blaadje... Het was wel grappig, onze ouders zagen elkaar voor het eerst maar het was net of ze elkaar al jaren kenden. Dat was wel mooi want Michele en ik hadden elkaar toch ook al een héle dag niet gesproken dus we hadden een hoop bij te praten.
We gingen eten bij The Rock Garden, heerlijk buiten met maar 1 zo’n heater in de buurt. Wij zijn bikkels en laten ons niet kennen, we werden geholpen door een super grappig Italiaans meisje met een super kick horloge (daar kijk ik dan weer naar). Ze heeft echt haar best gedaan om nog een heater voor ons te scoren, die we kregen toen we aan de koffie zaten (zoals we al hadden voorspeld).
Nog een afzakker Bij Gerard gehaald, waar Ivo ook naartoe is komen sjezen voor het laatste biertje. Op zaterdag gaan de kroegen al diep teleurstellend vroeg dicht, had mijn vader ook wel moeite mee. Om die ouwetjes nou mee te nemen naar de TigerTiger vonden we ook weer zo wat.
Diep in mijn hart miste ik toch wel een beetje de paardenmarkt, voor het eerst dat ik er niet bij ben sinds 21 jaar, dat is dan toch wel even afkicken. Toen zag ik daar midden op Covent Garden een draaimolen met paardjes!! Ik had een grote mond en Jan had een muntje voor me gekocht zodat ik erin kon. Ik en mijn grote mond ook altijd... Maar samen met Anita op de paarden stunten!! Man van de draaimolen in de stress. We hebben zo gelachen, dus dat was mijn paardenmarkt ervaring in Londen. Was weer even helemaal thuis!
Helaas was zondag het weer helemaal diep bedroevend, het goot pijpestelen! Mijn vader maar ‘volgens mij breekt de lucht daar’ Ja pap maar hier in Londen word het dan niet droog ofzo. Heerlijk ontbeten met ham&eggs, zo daar kon ik ook weer heel de dag op teren. Daarna zijn we lekker gaan winkelen, uiteraard mezelf weer leeg geshopt (godzijdank nog twee dagen wachten op mijn salaris). Toen was toch echt tijd aangebroken dat ik weer moest gaan werken. Maar mijn ouders zouden nog wel even wat komen drinken. Het weer werd steeds slechter dus hebben ze me eigenlijk gedag gezegd in het hotel. Was wel leuk want Bosco en Franseco vroegen meteen of ze nog iets wilde eten voordat ze weg gingen, vond ik wel erg lief. Papa en mama gingen liever nog even naar het hotel en dan naar het vliegveld. Mijn vader mijn moeder mee gesleept want die stond bijna weer op huilen, nog maar 6 weekjes moeders!
Nu ben ik lekker vrij en ben ik aan het bijkomen van het weekend ouders zeulen, mooi excuus om heel de dag Sex&The City te kijken!!