Where is the bomb?

Where is the bomb?

Het is maar stilletjes thuis zo zonder Mi dr gekwek. Van heel de tijd tegen mezelf aan praten word ik nou ook wel een beetje wauws, nou kan ik niet echt praten want mijn stem is weg. Komt door mijn zeehonden lokroep (vorig verhaal), stiekem ben ik gewoon te ziek maar met een tas vol medicamenten (ik lijk wel een junk) kom ik er best wel bovenop. Ik overleef in ieder geval mijn werk.
Mijn hallo-ik-ben-geile-patricia-stem wekt ook wel wat lach salvo’s op bij menig collega, als nu de telefoon gaat rennen ze allemaal weg zodat ik op moet nemen.... heel fijn. Mijn chef heeft nu een geheel nieuwe toekomst voor me in petto, als ik hem moet geloven word het wel een miljoenen baan en iets met telefoonlijnen. Ik had een gast met een gehoorapparaatje, die heeft hij harder moeten zetten want hij verstond me niet! Daar kon ik zelf dan toch ook wel weer om lachen. Anshu vind mijn stem wel fijn zo, krijgt hij tenminste geen hoofdpijn van me, Julie vind me vooral heel zielig, Nitin lacht me de gehele dag uit, verder hoor ik heel de dag ‘Jet speak up i cant hear you!’. Het nadeel is dat ik altijd zo graag wil praten maar er komt gewoon geen reet uit mijn keel, heel frusterend! Van in mijn eentje thuis zitten word ik nou ook niet echt vrolijk dus kan ik maar beter een beetje op mijn werk in de zeik worden genomen.

Afgelopen donderdag was Ivo in Londen, hij zit nu in Schotland bij Tim een beetje kansloos te drinken. Was wel heel leuk, snel een broodje scoren en veel bijpraten. Michele en Barry kwamen er later ook bij, Mi ging donderdag ook terug naar huis. Was wel ff heel gezellig maar ik moest helaas gaan werken, dus mijn vriendje en vriendinnetje gedag gezegd ‘tot over twee weken’. Voelde me daarna helemaal klote maar allemaal lieve mensen op mijn werk die me opvrolijken en kopjes thee voor me zetten.
Michele had ’s avonds haar vlucht gemist omdat de buschauffeur verdwaalde op de weg naar het vliegveld. Het stond niet op haar to-do-check list, maar het staat vast wel in het boekje ‘100 dingen die je gedaan moet hebben in je leven’. Kon er wel om lachen, kan ook alleen maar Mi overkomen. Zie de voordelen ervan in je kan tenminste heerlijk kamperen op het vliegveld.
Ivo vertrok ’s nachts naar Schotland, hij heeft zijn vlucht wel mogen halen.

Afgelopen vrijdag stond heel Londen op zijn kop! Ik weet niet of jullie het nieuws hebben gezien maar ze hadden een bom gevonden op Picadilly Circus bij TigerTiger (gaan wij altijd stappen). Er was nog een bom op Park Lane! Jawel ik zat midden in de sensatie!
Heel Park Lane en Oxford Street afgezet, geen metro, geen bus en overal politie en brandweer. Ik mocht van de politie onder het lintje door aangezien ik naar mijn werk moest, iedereen kwam te laat vanwege het feit dat het verkeer een grote chaos was.
Het hotel zat in code geel, alle deuren op slot behalve de main entrance. Best bizar om daar midden in te zitten joh. Iedereen die aan het werk was ging hun familie om te zeggen dat alles goed was, geen zorgen, je kent het wel. Overal zie je politie, niemand op straat, gasten konden geen kant op, het hotel was gewoon niet te bereiken, niemand kon ongezien naar binnen of naar buiten. Ondertussen gaat het werk gewoon door, borden poleren, tafels opdekken, keuken personeel pesten. Je doet je werk met op de achtergrond zwaailichten. Aan het begin van de avond werd de straat weer vrijgegeven, dan is het net of er niks is gebeurd. Terwijl toch stiekem iedereen elke keer een beetje angstig naar buiten keek, de tv non-stop op het nieuws stond, het hotel in code geel was, de GM toch overal aanwezig was.
Ik heb er midden in gezeten, stond niet op mijn check-list en geloof ook niet dat dat in het boekje met 100 dingen staat, 1x gelieve niet nog een keer...

We hadden ook nog het afscheid van mijn F&B manager David. Helaas is hij naar een ander hotel gegaan toen ik nog maar 3 weken in het Marriott werkte dus zo goed kon ik hem niet. Hij staat bij iedereen heel hoog en die man heeft een respect van hier tot tokio. Hij heeft een cv waar menig chef jaloers op is, hij heeft sinds de opening bij het Marriott gewerkt eerst head chef daarna F&B manager. Vind het jammer dat ik nooit met hem heb kunnen werken, had veel van hem kunnen leren. Misschien ooit nog wel op een dag.
Als er een manager weggaat word wel alles uit de kast getrokken. Anshu en Gopi hadden echt vette canapes gemaakt, zag er echt ubercool uit. Zo leuk om die gasten daar dan aan te zien werken, vol concentratie en passie. En dan ik met mijn neus er bovenop met de vraag of er dan toch echt niet een mag proeven.
Uiteraard een speech van die en gene, wat trouwens wel allemaal erg lache was want zijn wilde haren tijd werd even onder de loep genomen, een flink glas champagne en toen weer back to business.

Emergency Room

Ik had jullie verteld over mijn heerlijke verkoudheid en mijn daarbij komende kuchje (zeemans hoest). Elke dag verdween mijn stem een beetje meer en nu is hij volledig weg!! Heel erg frusterend, vermoeiend, irritant. Ik ben vandaag gewoon eerder weg gestuurd van de ochtend shift dankzij Paula uit de keuken. Ze hebben me gewoon naar de dokter geschopt, kwam misschien ook wel door het feit dat ik bijna stond te huilen omdat ik niet kan praten. Alex had voor mij een soort van huisartsenpost opgezocht op internet, dat was in Victoria en na een half uur zoeken bleek dat het dicht was... Geweldig... Toen maar naar het Cromwell Hospital gegaan ‘sorry we can only see you if you have an appointment’... Nee ik ging er met sprongen op vooruit, nu stond ik echt te huilen. Door gestuurd naar Chelsea en Westminster Hospital want daar zou ik wel terecht kunnen. Na een uur wachten was ik aan de beurt, hoera! Wat krijg ik te horen: het moet vanzelf over gaan. HALLO WHAT THE FUCK doen jullie me aan!! Als het woensdag nog niet over is mag ik op emergency afspraak bij de desbetreffende dokter. Helemaal kut gewoon dit, drink me scheel aan kamille thee met honing, ben de grootste strepsil junk en het mag allemaal niet baten... Voel me nu heel gefrustreerd. Gelukkig doet het geen zeer en voel ik me niet ziek maar ik praat zo graag!!
Dus voorlopig voor Jet alleen maar kamille thee met honing en weinig praten en dan maar hopen dat het dinsdag over is.... Nog twee dagen frustatie en werken... Ook zo mooi kan/mag me niet ziek melden want er is geen personeel.
Nou goed het zal wel, ik ga me nog even gefrustreerd voelen in mijn remi en hopen dat het snel over gaat. Ga eerst even met mijn hoofd boven kokend water hangen: stomen... misschien ook nog wel goed voor mijn huid!

Xxxx de Londense zeehond